Aya kalimat tanya dina basa Indonesia, anu jero-jerona mah hiji pananya ka urang saperti kieu : “Apakah kita ini seekor manusia ataukah seorang binatang ?”. kitu tah, henteu, teu salah citak : “Apakah kita ini seekor manusia ataukah seorang binatang ?”. Mun ditarjamahkeun kana basa Sunda ku basa lancaran mah jigana angger hartina teh kieu “Naha urang teh sato atawa manusa ?”.
Anu jadi marga lantaran taya lian lantaran manusa kiwari geus tampa tedeng aling-aling deui ningalikeun kalakuan-kalakuan anu saperti sato, boa leuwih, teu mencog tina Ayat Allah : A'uudzubillaahi minasy syaithaan nirrajiim, Walaqad dara-naa lii jahannama katsiiram minal jinni wal insi, lahum quluubul laa yaf qahuuna bihaa, walahum a'yunul laa yub shiruuna bihaa, walahum aadzaa nul laa yas ma-uuna bihaa, ulaa-ika kal an 'aami balhum adhal lu, ulaa-ika humul ghaafiluun".
Jeung saestuna Kami geus netepkeun eusi naraka teh kalolobaanana, tina sabangsaning Jin jeung manusa, maranehanana boga hate, tapi eta hate teh teu dipake neuleuman ayat-ayat Kami, maranehanana boga mata, tapi henteu dipake nenjo, maranehanana boga ceuli, tapi henteu dipake ngadenge, nu saperti kitu teh, lir ibarat sato, malah leuwih hina batan sato, maranehanana kaasup jalma-jalma anu talobeh tur balangah.
Nu jadi marga lantaran taya deui, pedah nepi ka wanci kiwari marcapada teh masih keneh tetep ngaheruk manghanjakalkeun tingkah laku manusa anu masih tetap angkuh, adigung adiguna, masih keneh mabok kakawasaan, bumi teh muriang jigana nyaksian ngagilirna norma-norma kaagamaan anu geus disingkahkeun teuing kamana, ditempatkeun di nu poek peteng, disieuhkeun ka tempat nu hideung kotor.
Manusa geus taya kaera deui ningalikeun sifat-sifat satona, bitotama di palagaan kahirupan pamustunganana nu nyorang kaunggulan teh kaum licik nu tampa moral, pamadegan nu jujur bakal unggul jurit nyanghareupan nu licik teh, mingkin dieu malah meh luntur kalindes ku kanyataan, nu jahat jeung licik malah jadi nu unggul, nu teu weleh didama-dama, diugung-ugung.
Kakawasaan dijadikeun sagala-galana ku kaum saperti kieu, geus teu paduli deui kana gerentes hate nurani, panggeuing qalbu teuing dimana boa, da hate geus miheulaan paeh, miheulaan paehna jasad.
Nu sumanget merangan nahyi mungkar teh, nyatana mah masih keneh saukur jadi retorika nu teu bisa ngajaul lantaran kalimpudan jeung kasengker ku para pangawasa nu jumawa.
Nyata weh carita mangsa bihari, bakal terus kaalaman deui dina mangsa kiwari sanajan dina babak anu beda, tapi yakin tina bagilirna carita jeung episode kahirupan dunya.
Para mujahid teu weleh nyanghareupan tembok kandel kaum anu ngeukeuweuk kabathilan dina wanda anu taya bedana jeung baheula, para kaum anu nyekel bebeneran teh teu weleh nambag neumbragan tembok kadurjanaan.
Kitu terus, geus jadi sunatullah, manjang ti jaman Nabi Adam mula ngalawan setan laknatullah, Nabi Ibrahim a.s ngalawan Raja Namrud, Nabi Musa a.s ngalawan Raja Fir’aun, sarta nabi pamungkas, Nabi Muhammad SAW ngalawan Abu Jahal jeung kanca mitrana.
Dina lambaran kahirupan urang ge mo jauh bedana, urang bakal terus nyanhareupan rereged dunya, ti mimiti ombak kahirupan nu mingkin ngagalura pinuh ku cobaan jeung tangtangan nepi ka sanghareupaneun anu natrat dina kongkolak mata anu pinuh barebedanana, bari teu teu weleh umpal-umpalan lir ombak banyu dina palagaan kahirupan.
Anu paling loba ngayonan masarakat nu kieu teh taya deui iwal ti para mujahid anu ngabela bebeneran, ngabela risalah Allah, anu mindeng ngagero jeung ngajak manusa kana jalan Allah, kaum anu ngajak kana jalan kahadean, bari risikona bakal adu hareupan jeung kaum anu ngabangkang, kaum anu teu weleh ngeukeuweuk rajawisuna.
Pasualan-pasualan anu saperti nyanghareupan galura kahirupan jiga kieu teh, tangtuna oge bakal ngabutuhkeun kawani anu taya wates wangenna pikeun para mujahid Allah, utamana dina ngalarang kamungkaran. Beda jeung lamun ngajak kana bebeneran, taya reaksi ti masarakat, mun para mujahid Allah ngajak shalat, ngajak neuleuman elmu kaagamaan, ngajak ngaguar risalah Allah, masarakat teh taya nu amarah, estu tenang lir ombak sisi basisir, tapi sabalikna geura mun para mujahid Allah ngalarang ngadu upamana, ngalarang jalma-jalma anu sok ngalakukeun kamaksiatan, ngalarang manusa anu sok ngagugulung kamungkaran, tinangtu bakal nyahareupan galura rekasi anu taya aling-aling ti sisi ti gigir, malah tampolana ti dulur pet ku hinis, riak ombak sisi basisir teh robah jadi ombak banyu nu ngagulidak lir di tengah samudra, malah teu pamohalan nyawa teh jadi tandonna.
Kaayaan kieu teh bakal terus lumangsung langgeng nepi kajaga, nepi ka salah sahiji pihak bobor karahayuan, “Amar ma’ruf” pikeun para mujahid mah jadi hiji perkara dina tugas ngalarang kamungkaran, anu moal jadi galideur, pantang mundur ti pakalangan, moal bencah dina ngalawan kadzaliman, kajaba anu ragu-ragu, maranehanana nu gampang putus asa, bakal ngolesed di tengah jalan, epes meer, lantaran sanubarina pinuh ku kacangcaya, teu weleh was-was dina nanjeurkeun bebeneran, dina tangtangan Ilahi. Anu kieu kaasup jalma-jalma anu masih keneh ipis imanna, saperti anu digambarkeun ku Allah SWT dina Surat Al Hajj, ayat nu ka 11 :
Jeung ti antara manusa aya nyembah Allah bari asa-asa, lamun manehna meunang kasenangan ngarasa tengtrem ngagem agama, tapi lamun manehna ngarandapan musibah tuluy bae miceun beungeut, manehna rugi di dunya jeung di akherat
Kiwari teu saeutik jalma nu ngakukeun dirina pejoang, anu bakal ngamajukaun kapentingan rakyat leutik, dina wanda nu jauh ti gambaran nu keur diperjuangkeunana, lantaran dicitak ku stelan jas jeung dasi nu mewah beak karep, sapatu nu leucir ku semir dina gurilapna mobil anu hargana lain itung-itungeun jalma jore-jore, anu teu weleh ngahiriringkeun lagu-lagu angin surga pikeun mepende rakyat leutik anu memang geus tumamprak ti dituna.
Anu jadi marga lantaran taya lian lantaran manusa kiwari geus tampa tedeng aling-aling deui ningalikeun kalakuan-kalakuan anu saperti sato, boa leuwih, teu mencog tina Ayat Allah : A'uudzubillaahi minasy syaithaan nirrajiim, Walaqad dara-naa lii jahannama katsiiram minal jinni wal insi, lahum quluubul laa yaf qahuuna bihaa, walahum a'yunul laa yub shiruuna bihaa, walahum aadzaa nul laa yas ma-uuna bihaa, ulaa-ika kal an 'aami balhum adhal lu, ulaa-ika humul ghaafiluun".
Jeung saestuna Kami geus netepkeun eusi naraka teh kalolobaanana, tina sabangsaning Jin jeung manusa, maranehanana boga hate, tapi eta hate teh teu dipake neuleuman ayat-ayat Kami, maranehanana boga mata, tapi henteu dipake nenjo, maranehanana boga ceuli, tapi henteu dipake ngadenge, nu saperti kitu teh, lir ibarat sato, malah leuwih hina batan sato, maranehanana kaasup jalma-jalma anu talobeh tur balangah.
Nu jadi marga lantaran taya deui, pedah nepi ka wanci kiwari marcapada teh masih keneh tetep ngaheruk manghanjakalkeun tingkah laku manusa anu masih tetap angkuh, adigung adiguna, masih keneh mabok kakawasaan, bumi teh muriang jigana nyaksian ngagilirna norma-norma kaagamaan anu geus disingkahkeun teuing kamana, ditempatkeun di nu poek peteng, disieuhkeun ka tempat nu hideung kotor.
Manusa geus taya kaera deui ningalikeun sifat-sifat satona, bitotama di palagaan kahirupan pamustunganana nu nyorang kaunggulan teh kaum licik nu tampa moral, pamadegan nu jujur bakal unggul jurit nyanghareupan nu licik teh, mingkin dieu malah meh luntur kalindes ku kanyataan, nu jahat jeung licik malah jadi nu unggul, nu teu weleh didama-dama, diugung-ugung.
Kakawasaan dijadikeun sagala-galana ku kaum saperti kieu, geus teu paduli deui kana gerentes hate nurani, panggeuing qalbu teuing dimana boa, da hate geus miheulaan paeh, miheulaan paehna jasad.
Nu sumanget merangan nahyi mungkar teh, nyatana mah masih keneh saukur jadi retorika nu teu bisa ngajaul lantaran kalimpudan jeung kasengker ku para pangawasa nu jumawa.
Nyata weh carita mangsa bihari, bakal terus kaalaman deui dina mangsa kiwari sanajan dina babak anu beda, tapi yakin tina bagilirna carita jeung episode kahirupan dunya.
Para mujahid teu weleh nyanghareupan tembok kandel kaum anu ngeukeuweuk kabathilan dina wanda anu taya bedana jeung baheula, para kaum anu nyekel bebeneran teh teu weleh nambag neumbragan tembok kadurjanaan.
Kitu terus, geus jadi sunatullah, manjang ti jaman Nabi Adam mula ngalawan setan laknatullah, Nabi Ibrahim a.s ngalawan Raja Namrud, Nabi Musa a.s ngalawan Raja Fir’aun, sarta nabi pamungkas, Nabi Muhammad SAW ngalawan Abu Jahal jeung kanca mitrana.
Dina lambaran kahirupan urang ge mo jauh bedana, urang bakal terus nyanhareupan rereged dunya, ti mimiti ombak kahirupan nu mingkin ngagalura pinuh ku cobaan jeung tangtangan nepi ka sanghareupaneun anu natrat dina kongkolak mata anu pinuh barebedanana, bari teu teu weleh umpal-umpalan lir ombak banyu dina palagaan kahirupan.
Anu paling loba ngayonan masarakat nu kieu teh taya deui iwal ti para mujahid anu ngabela bebeneran, ngabela risalah Allah, anu mindeng ngagero jeung ngajak manusa kana jalan Allah, kaum anu ngajak kana jalan kahadean, bari risikona bakal adu hareupan jeung kaum anu ngabangkang, kaum anu teu weleh ngeukeuweuk rajawisuna.
Pasualan-pasualan anu saperti nyanghareupan galura kahirupan jiga kieu teh, tangtuna oge bakal ngabutuhkeun kawani anu taya wates wangenna pikeun para mujahid Allah, utamana dina ngalarang kamungkaran. Beda jeung lamun ngajak kana bebeneran, taya reaksi ti masarakat, mun para mujahid Allah ngajak shalat, ngajak neuleuman elmu kaagamaan, ngajak ngaguar risalah Allah, masarakat teh taya nu amarah, estu tenang lir ombak sisi basisir, tapi sabalikna geura mun para mujahid Allah ngalarang ngadu upamana, ngalarang jalma-jalma anu sok ngalakukeun kamaksiatan, ngalarang manusa anu sok ngagugulung kamungkaran, tinangtu bakal nyahareupan galura rekasi anu taya aling-aling ti sisi ti gigir, malah tampolana ti dulur pet ku hinis, riak ombak sisi basisir teh robah jadi ombak banyu nu ngagulidak lir di tengah samudra, malah teu pamohalan nyawa teh jadi tandonna.
Kaayaan kieu teh bakal terus lumangsung langgeng nepi kajaga, nepi ka salah sahiji pihak bobor karahayuan, “Amar ma’ruf” pikeun para mujahid mah jadi hiji perkara dina tugas ngalarang kamungkaran, anu moal jadi galideur, pantang mundur ti pakalangan, moal bencah dina ngalawan kadzaliman, kajaba anu ragu-ragu, maranehanana nu gampang putus asa, bakal ngolesed di tengah jalan, epes meer, lantaran sanubarina pinuh ku kacangcaya, teu weleh was-was dina nanjeurkeun bebeneran, dina tangtangan Ilahi. Anu kieu kaasup jalma-jalma anu masih keneh ipis imanna, saperti anu digambarkeun ku Allah SWT dina Surat Al Hajj, ayat nu ka 11 :
Jeung ti antara manusa aya nyembah Allah bari asa-asa, lamun manehna meunang kasenangan ngarasa tengtrem ngagem agama, tapi lamun manehna ngarandapan musibah tuluy bae miceun beungeut, manehna rugi di dunya jeung di akherat
Kiwari teu saeutik jalma nu ngakukeun dirina pejoang, anu bakal ngamajukaun kapentingan rakyat leutik, dina wanda nu jauh ti gambaran nu keur diperjuangkeunana, lantaran dicitak ku stelan jas jeung dasi nu mewah beak karep, sapatu nu leucir ku semir dina gurilapna mobil anu hargana lain itung-itungeun jalma jore-jore, anu teu weleh ngahiriringkeun lagu-lagu angin surga pikeun mepende rakyat leutik anu memang geus tumamprak ti dituna.
Postingan
Tidak ada komentar:
Posting Komentar