Dina tulisan nu ieu mah, ngahaja nyutat tina buku ”Ayat Suci Lenyepaneun” karangan Moh. E. Hasim. Sakalian pikeun da’wah.
TAFSIR & TARJAMAH SURAT YAA-SIIN
Ayat 13 nepi ka 21
1. Jeung jieun hiji misil pikeun maranehna, nyaeta pangeusi hiji nagara waktu datang para utusan ka maranehna.
2. Basa kami ngutus dua jelema ka maranehna, nya nu duaan teh dituduh tukang bohong ku maranehna, nya ku Kami dikuatan ku nu katilu, terus nu tiluan teh nyarita :”Satemenna kuring sarerea nu diutus ka maraneh”.
Nurutkeun para mufasir, nagri nu dimaksud didieu teh nyaeta Inthakiyah atawa Antiochie, hiji desa atawa kota di beulah kaler Syiria. Ari utusan nu tiluan teh, nyaeta murid-murid Nabi Isa, ngaranna Yahya, Yunus jeung Syam ’un. Maranehna teh nyarita ka pangeusi eta lembur :”Kuring, nu tiluan, diutus ku Allah pikeun ngajak aranjeun nyembah kaManten-na, bari ninggalkeun panembahan aranjeun”. Ceuk maranehna :”Maraneh teh tukang bohong, akon-akon jadi utusan Allah”.
3. Maranehna ngaromong :”Maraneh teh taya lian iwal ti manusa biasa saperti kami, jeung Nu Maha Welas Asih teu ngalungsurkeun naon-naon, maraneh teh taya lian iwal ti tukang ngabarohong”.
Ceuk maranehna :”Yeuh maraneh teh akon-akon jadi utusan Allah, padahal maraneh teh manusa biasa saperti kami, cik ngeunteung, naon bedana ti kami ? Maraneh ngakukeun meunang timbalan pikeun nepikeun dawuhan Manten-na. Bohong, eta mah omongan maraneh sorangan, meunang nyieun-nyieun. Allah mah teu ngalungsurkeun naon-naon. Maraneh teh taya lian iwal tukang ngabohong malulu.
4. Maranehna nyarita :”Pangeran kuring sarerea uninga yen satemenna kuring sarerea teh bener-bener nu diutus ka maraneh”.
5. Jeung kawajiban kuring sarerea mah tayalian iwal ti nepikeun sajelas-jelasna.
Gusti Nu Maha Suci, Pangeran kuring sarerea, bener-bener Maha Uninga yen kuring nu tiluan teh utusan Manten-na pikeun nepikeun uar pangajak ka aranjeun. Wondening aranjeun teu percaya, malah nuduh tukang bohong, eta mah teu naon-naon, da kawajiban kuring mah ngan saukur nepikeun dawuhan Manten-na. Ditampa bae ku aranjeun kalawan ikhlas, pikeun sim kuring mah kacida nuhunna, da eta anu diteda, atuh bade ditolak, pikeun sim kuring mah, moal bade maksa mirusa.
6. Maranehna ngaromong :”Satemenna maraneh teh nyilakakeun kami. Bener-bener lamun maraneh teu eureun da’wah, pasti maraneh bakal dibaledogan batu ku kami, jeung maraneh enya-enya bakal ngarandapan siksaan nu kacida nyerina ti kami”.
Dina ayat ieu diebrehkeun sikep jalma-jalma nu kalafir dina jaman Nabi Isa. Ka para utusan, maranehna nganggap tukang bohong, jeung nu mawa sial picilakaeun. Terus ngancam rek ngarogahala para utusan nu tiluan. Sikep kasaar kaum kafirin ka para da’i kieu teh, masih bisa dianggap pantes, tapi nu aneh mah, jalma-jalma nu ngaku Islam, lamun dinasehatan, ulah ngadu, ulah mabok, ulah korupsi jste, sok ngarambek, saperti kaom kafirin nu kaunggel di luhur. Ku urang kudu dipaluruh, naon nu jadi marga lantaran. Naha para da’i-na nu kurang lemah-lembut, tapi sompral atawa ceplak-pahang ? Atawa memang nu ngabantahna bener-bener munafek, Islam ukur KTP na wungkul atawa bakating ku hubuddunya nepi ka ngukuhan paharaman ?
Tapi, aya nu leuwih nurustunjung mah, ongkoh nyebutkeun haram kana ngadu teh, tapi sok ngahaja namprakkeun leungeun menta bagian, tina hasil ngaduna, ari dipenta tanggung jawab ku babaturan, embungeun ngaku kana kasalahan.
7. Nu tiluan nyarita : ”Aranjeun mareunang musibah lantaran aranjeun sorangan. Naha lamun digeuing matak cilaka ? Malah aranjeun sorangan nu ngarempak wates wangen.
Kalayan teuneung ludeung tapi tetep handap asor, utusan nu tiluan teh ngabantah panuding jalma-jalma nu kalafir.
Upama urang aya nu ngelingan :”Ulah jalan kadinya, laleueur jeung loba beling, bisi cilaka”. Tapi urang teh bedegong, embung ngadenge ka nu ngageuing, akibatna tisoledat, blug labuh nepi ka nagkarak bengkang, tuur bancunur, leungeun baloboran getih, balas kakeset beling. Cik naha pantes, upama urang ngambek ka nu ngageuing :”Gara-gara maneh, geus bae dewek cilaka, kabur kaditu tong aya di dieu. Lamun ngerewih baeku aing dipepeg”. Meureun ku batur ge urang teh pada nyaleungseurikeun, jeung pada nyalahkeun :”Nurustunjung teu boga ka era, nu ha’at dipulang moha.Uyuh kadua nganuhunkeun, ieu mah kalah ngambek jeung ngancam rek nandasa”.
Kajadian sarupa kieu teh, jaman ayeuna ge loba. Laum Kiayi nu ngelingan urang teh nyarita :”Ulah ngalepatkeun abdi, da abdi mah saukur ngelingan. Eta mah lepat anjeun nyalira, da bongan teu keresa digeuing”. Meureun urang teh kalah tambah neuneu. Kitu tah lamu urang geus kausap seta.
8. Jeung aya lalaki nu datang rurusuhan ti tungtung lembur. Manehna nyarita :”Yeuh dulur-dulur, pek turut eta para utusan teh”.
9. Pek turut nu teu menta buruh ka maraneh, turta maranehna teh jalma-jalma nu mareunang pituduh.
Pangeusi kota nu hirupna medah-meduh, umumna geus poho kana purwakdaksina. Maranehna ngalajur nafsu taya kendatna, hawek, sarakah, silih tipu, ngadu,mabok jeung lalacuran. Nu beunghar nindes nu miskin, nu miskin sirikka nu beunghar. Lamun nu heureut pakeun hayang hirup nyaruaan nu beunghar, balukarna nuturkeun pangajak setan, awewenu ngarora jeung boga rupa, ngadagangkeun diri, lalaki nu jagjag waringkas rarampog jeung babadog.
Kitu kaayaan kota Inthakiyah jaman harita. Tilu utusan nu ngahaja ngajak kana jalan lempeng, ku maranehna kalah ka diancam rek ditandasa.
Ari urang pasisian mah, umumna can karacunan ku panyakit hubbuddunya, hirupna masih sauyunan, paheuyeuk-heuyeuk leungeun silih jeujeuhkeun. Salah saurang timaranehna aya nu datang ka kota, bari pok nyarita : Yeuh dulur-dulur, ieu nu tiluan teh jalma-jalma pinilih, nu ginuluran pituduh, kaselir jadi utusanpikeun nyalametkeun urang tina balai, bari teu miharep pamulang tarima naon-naon. Ku kituna hayu urang gugu piwurukna.
-----mmd-----
TAFSIR & TARJAMAH SURAT YAA-SIIN
Ayat 13 nepi ka 21
1. Jeung jieun hiji misil pikeun maranehna, nyaeta pangeusi hiji nagara waktu datang para utusan ka maranehna.
2. Basa kami ngutus dua jelema ka maranehna, nya nu duaan teh dituduh tukang bohong ku maranehna, nya ku Kami dikuatan ku nu katilu, terus nu tiluan teh nyarita :”Satemenna kuring sarerea nu diutus ka maraneh”.
Nurutkeun para mufasir, nagri nu dimaksud didieu teh nyaeta Inthakiyah atawa Antiochie, hiji desa atawa kota di beulah kaler Syiria. Ari utusan nu tiluan teh, nyaeta murid-murid Nabi Isa, ngaranna Yahya, Yunus jeung Syam ’un. Maranehna teh nyarita ka pangeusi eta lembur :”Kuring, nu tiluan, diutus ku Allah pikeun ngajak aranjeun nyembah kaManten-na, bari ninggalkeun panembahan aranjeun”. Ceuk maranehna :”Maraneh teh tukang bohong, akon-akon jadi utusan Allah”.
3. Maranehna ngaromong :”Maraneh teh taya lian iwal ti manusa biasa saperti kami, jeung Nu Maha Welas Asih teu ngalungsurkeun naon-naon, maraneh teh taya lian iwal ti tukang ngabarohong”.
Ceuk maranehna :”Yeuh maraneh teh akon-akon jadi utusan Allah, padahal maraneh teh manusa biasa saperti kami, cik ngeunteung, naon bedana ti kami ? Maraneh ngakukeun meunang timbalan pikeun nepikeun dawuhan Manten-na. Bohong, eta mah omongan maraneh sorangan, meunang nyieun-nyieun. Allah mah teu ngalungsurkeun naon-naon. Maraneh teh taya lian iwal tukang ngabohong malulu.
4. Maranehna nyarita :”Pangeran kuring sarerea uninga yen satemenna kuring sarerea teh bener-bener nu diutus ka maraneh”.
5. Jeung kawajiban kuring sarerea mah tayalian iwal ti nepikeun sajelas-jelasna.
Gusti Nu Maha Suci, Pangeran kuring sarerea, bener-bener Maha Uninga yen kuring nu tiluan teh utusan Manten-na pikeun nepikeun uar pangajak ka aranjeun. Wondening aranjeun teu percaya, malah nuduh tukang bohong, eta mah teu naon-naon, da kawajiban kuring mah ngan saukur nepikeun dawuhan Manten-na. Ditampa bae ku aranjeun kalawan ikhlas, pikeun sim kuring mah kacida nuhunna, da eta anu diteda, atuh bade ditolak, pikeun sim kuring mah, moal bade maksa mirusa.
6. Maranehna ngaromong :”Satemenna maraneh teh nyilakakeun kami. Bener-bener lamun maraneh teu eureun da’wah, pasti maraneh bakal dibaledogan batu ku kami, jeung maraneh enya-enya bakal ngarandapan siksaan nu kacida nyerina ti kami”.
Dina ayat ieu diebrehkeun sikep jalma-jalma nu kalafir dina jaman Nabi Isa. Ka para utusan, maranehna nganggap tukang bohong, jeung nu mawa sial picilakaeun. Terus ngancam rek ngarogahala para utusan nu tiluan. Sikep kasaar kaum kafirin ka para da’i kieu teh, masih bisa dianggap pantes, tapi nu aneh mah, jalma-jalma nu ngaku Islam, lamun dinasehatan, ulah ngadu, ulah mabok, ulah korupsi jste, sok ngarambek, saperti kaom kafirin nu kaunggel di luhur. Ku urang kudu dipaluruh, naon nu jadi marga lantaran. Naha para da’i-na nu kurang lemah-lembut, tapi sompral atawa ceplak-pahang ? Atawa memang nu ngabantahna bener-bener munafek, Islam ukur KTP na wungkul atawa bakating ku hubuddunya nepi ka ngukuhan paharaman ?
Tapi, aya nu leuwih nurustunjung mah, ongkoh nyebutkeun haram kana ngadu teh, tapi sok ngahaja namprakkeun leungeun menta bagian, tina hasil ngaduna, ari dipenta tanggung jawab ku babaturan, embungeun ngaku kana kasalahan.
7. Nu tiluan nyarita : ”Aranjeun mareunang musibah lantaran aranjeun sorangan. Naha lamun digeuing matak cilaka ? Malah aranjeun sorangan nu ngarempak wates wangen.
Kalayan teuneung ludeung tapi tetep handap asor, utusan nu tiluan teh ngabantah panuding jalma-jalma nu kalafir.
Upama urang aya nu ngelingan :”Ulah jalan kadinya, laleueur jeung loba beling, bisi cilaka”. Tapi urang teh bedegong, embung ngadenge ka nu ngageuing, akibatna tisoledat, blug labuh nepi ka nagkarak bengkang, tuur bancunur, leungeun baloboran getih, balas kakeset beling. Cik naha pantes, upama urang ngambek ka nu ngageuing :”Gara-gara maneh, geus bae dewek cilaka, kabur kaditu tong aya di dieu. Lamun ngerewih baeku aing dipepeg”. Meureun ku batur ge urang teh pada nyaleungseurikeun, jeung pada nyalahkeun :”Nurustunjung teu boga ka era, nu ha’at dipulang moha.Uyuh kadua nganuhunkeun, ieu mah kalah ngambek jeung ngancam rek nandasa”.
Kajadian sarupa kieu teh, jaman ayeuna ge loba. Laum Kiayi nu ngelingan urang teh nyarita :”Ulah ngalepatkeun abdi, da abdi mah saukur ngelingan. Eta mah lepat anjeun nyalira, da bongan teu keresa digeuing”. Meureun urang teh kalah tambah neuneu. Kitu tah lamu urang geus kausap seta.
8. Jeung aya lalaki nu datang rurusuhan ti tungtung lembur. Manehna nyarita :”Yeuh dulur-dulur, pek turut eta para utusan teh”.
9. Pek turut nu teu menta buruh ka maraneh, turta maranehna teh jalma-jalma nu mareunang pituduh.
Pangeusi kota nu hirupna medah-meduh, umumna geus poho kana purwakdaksina. Maranehna ngalajur nafsu taya kendatna, hawek, sarakah, silih tipu, ngadu,mabok jeung lalacuran. Nu beunghar nindes nu miskin, nu miskin sirikka nu beunghar. Lamun nu heureut pakeun hayang hirup nyaruaan nu beunghar, balukarna nuturkeun pangajak setan, awewenu ngarora jeung boga rupa, ngadagangkeun diri, lalaki nu jagjag waringkas rarampog jeung babadog.
Kitu kaayaan kota Inthakiyah jaman harita. Tilu utusan nu ngahaja ngajak kana jalan lempeng, ku maranehna kalah ka diancam rek ditandasa.
Ari urang pasisian mah, umumna can karacunan ku panyakit hubbuddunya, hirupna masih sauyunan, paheuyeuk-heuyeuk leungeun silih jeujeuhkeun. Salah saurang timaranehna aya nu datang ka kota, bari pok nyarita : Yeuh dulur-dulur, ieu nu tiluan teh jalma-jalma pinilih, nu ginuluran pituduh, kaselir jadi utusanpikeun nyalametkeun urang tina balai, bari teu miharep pamulang tarima naon-naon. Ku kituna hayu urang gugu piwurukna.
-----mmd-----
Postingan
Tidak ada komentar:
Posting Komentar